بسم الله الرحمن الرحیم
عنوان بصری پیرمردی که نود و چهارسال از عمرش می گذرد وقتی فهمیدند امام صادق (ع) به مدینه امدند
نزد ایشان برای علم آموزی رفتند و امام ایشان را به شاگردشان که قبل هم از او علم می اموخت ارجاع داد.
بعد از مداومت بسیار با محبتی که به امام داشتند دوباره راهی منزل ایشان شدند
امام از اوپرسید؟چه می خواهی و او طالب علم بود.
امام فرمودند :همانا علم نوری است که خداوند در دل هر کس بخواهد قرار می دهد پس اگر علم می خواهی
اول در نفس و جان خود حقیقت عبودیت را بطلب و علم را با عمل کردن به ان طالب شو و از خدا طلب فهم کن تا تو را بفهماند.
گفتم :حقیقت عبودیت چیست؟
فرمودند :سه چیز است
1- 1-عبد برای خودش در آنچه خدا به وی سپرده ملکیتی نبیند چرا که بندگان ملکی ندارند و همه ی اموال را مال خدا می بینند و هر جا خدا امر نموده مصرف می کنن.
(پس اگر بنده باری خودش از انچیزی که خدا به او داده است ملکیتی نبیند انفاق کردن برای او اسان می شود)
2- بنده برای خودش تدبیر و اندیشه ای ندارد
(و هر گاه تدبیر خود را به مدبرش یعنی خداوند واگذارد مصایب دنیا برای او سهل و راحت می شود)
3- تمام اشتغالات بنده در چیزی است که خدا بدان امر و نهی فرموده.
( و زمانی که بنده به انچه خداوند امر و نهی نموده اشتغال ورزد دیگر برای خود نمایی و فخر فروشی به مردم فراغتی پیدا نمی کند.)
چون خداوند بنده را به این سه خصلت گرامی داشت ،دنیا و ابلیس و مردم در نظرش بی مقدار می گردند و
به خاطر زیاده طلبی و فخر فروشی به دنبال دنیا نمی رود و انچه نزد نردم از عزت و بزرگی است طلب نمی کند پس این اولین درجه تقوی است.
