پر بودن شکم در عبادت را تشبیه کرده اند به: عباده الشبعان کتملق السکران: کسی که با شکم پر عبادت می کند مانند مستی است که به تملق دیگران پرداخته است.کسی که مست است شعور ندارد و لذا تملق گفتن او هم بی ارزش و بی اعتبار!!!
پس خضوع و نیایش انسان سیرکه با شکم پر به عبادت می پردازد از هیچ ارزش و اعتباری برخوردار نیست
هنگام پر بودن شکم ،درک و اگاهی که از خصلتهای انسانی است از او سلب می گردد،دقیقا مانند پرنده ای که وزنه ی سنگینی به پای او میبندند،و هر چه این وزنه سنگین تر باشد پرواز او مشکلتر است
پس پر بودن شکم هم به منزله ی وزنه سنگینی است که به پای مرغ روح آدمی بسته می شود و مانع پرواز او می گردد و بر عکس موجب فرو رفت او در طبیعت و از بین رفتن نورانیت و لطافت روح انسانی می گردد.
و خداوند در حدیث قدسی نیز می فرماید من علم را در گرسنگی قرار داده ام و مردم انرا در شکم سیر می جویند!
