طلبه ای که در مضیقه ی مالی قرار گرفته بود پیش من آمد و بعد از بیان مشکلاتش فهمیدم او باید متوسّل به علی ابن موسی الرضا(ع) بشود لذا به او گفتم: به مشهد زیارت امام رضا(ع) برود بعد از مدتی او از سفر بازگشت و به دیدن من آمد از او سؤال کردم در این سفر اتّفاق خاصی نیفتاد و چیزی ندیدی و یا اینکه چیزی در قلب تو ملهم نشد؟ گفت: خودم چیزی ندیدم امّا عدّه ای زائر که از اطراف لرستان به مشهد آمده بودند کنار ضریح مطهّر مشغول خواندن زیارتنامه بودند کسی با صدای بلند می خواند و همه تکرار می کردند شخصی کنار آنها ایستاده بود و به یک نقطه ی حرم خیره شده بود مجذوب او شدم به پیش او رفتم حال عجیبی داشت مدتی که گذشت دیدم این آقا زیرلب به طرف آن نقطه که خیره شده بود میگوید: آقا جان شما بفرمایید بنشینید خسته میشوید! به او گفتم با کی حرف میزنی؟ گفت: با امام رضا(ع)! مگر نمی بینی کنار ضریح ایستاده و کسانی که وارد حرم میشوند یک دستی بر سر آنها می کشد.
گاهی برای رفع خستگی با دوستان جوانش به تفریح و بازی می رفت. 
یک بار یکی از هم بازیهای جوانش نزد آیت الله شیخ عبدالکریم حائری که استاد امام بود آمد و گفت: من از آقا روح الله شکایت دارم
. حاج شیخ فرمود: چه شکایتی داری؟ عرض کرد: آقا روح الله هر وقت توپ میزند سعی دارد به صورت من بزند به طوری که دو سه بار به دماغ من خورده است 
و خون دماغ شده ام
. حاج شیخ در حالی که تبسّم میکرد گفت: آقا روح الله! عزیزم! مواظب باش دوستانت اذیت نشوند و شکایت نداشته باشند. آقا روح الله گفت: آقا من قصدی ندارم. وقتی توپ را پرت میکنم از بس دماغ این آقا بزرگ است توپ به آن می خورد، تقصیر من نیست. از این گفته، حاج شیخ و حضار و همبازی هایش خندیدند.
چطور برایش معنا کنم که خوب برایش جا بیفتد و یادش نرود گفتم:
خاک آدم گل شد...
چه رنگی؟ چه شکلیه؟
.