از حوزه ی درس مرحوم «آیت حق آخوند ملامحمد کاشی» معروف به آخوند کاشی نقل می کردند: یک روز مرحوم آخوند قرار گذاشت که «تفسیر کشاف» را برای شاگردان درس بدهند، و بعد هم اعلام کردند در فلان تاریخ مثلاً سر هفته هر کس که می خواهد سر درس بیاید حتماً باید با خودش کتاب بیاورد. مرحوم آخوند حرفشان لایتغیر بود و حرفی که میزد از حرفش روگردان نبود، روز موعود هم می رسد، طلبه ها حاضر می شوند. در میان طلبه ها، طلبه ای بود که مشهور به قدس و تقوی بود که خیلی تحویلش می گرفتند. این طلبه اتفاقاً آن روز کتاب را نیاورده بود، مرحوم آخوند درسشان را می دهند، بعد یک نگاهی می کنند که کی کتاب دارد و کی ندارد، می بینند این طلبه معروف کتاب ندارد مرحوم آخوند هم تندخو بود فرمودند: کتابت کو؟ گفت نیاوردم. مرحوم آخوند هر چه ناسزا بود به آن طلبه می گویند که تمام طلبه ها به ایشان شک می کنند، و ناراحت و منزجر می روند. وقتی آخوند عصبانی می شد، کسی جرئت نداشت از ایشان سئوال کند، تا اینکه دو سه روز از ماجرا گذشت، یک روز آخوند قلیان می کشید (هر وقت آخوند قلیان می کشید سرحال بود.) یکی از خِصیصین مرحوم آخوند که ظاهراً مرحوم خراسانی بوده اند می گوید: آقا این طلبه را شما چرا اینقدر اذیتش کردید این توی طلاب مشهور به قدس و تقوی است، خلاصه به استاد ایراد می گیرد، مرحوم آخوند این شعر را که حافظ گفته می خواند. تو مو می بینی من پیچش مو تو ابرو بینی و من اشاره های ابرو. جوابی نمی دهد. چیزی نمی گذرد که آخوند مرحوم می شود و بعد از دو هفته می بینند چیزهای این طلبه را از توی حجره ی مدرسه نیم آور دارند بیرون می ریزند کاشف به عمل می آید ایشان مُبلّغ بابی ها و بهایی هاست و این گرگی بصورت میش بوده، توی این مدت مرحوم آخوند با چشم برزخی دیده بوده. تازه می گویند شاگردان مرحوم آخوند توبه می کنند
